Halicjusz Szymon (1576–1625), profesor wymowy w Akad. Krak. Pochodził z mieszczańskiej rodziny Kociołków w Pilźnie, gdzie ojciec jego trudnił się kotlarstwem. Po ukończeniu szkoły parafialnej w rodzinnym mieście rozpoczął w półr. zim. 1594 r. studia uniwersyteckie w Krakowie, zdobywając kolejno w r. 1598 bakalaureat, a w r. 1603 stopień magistra sztuk wyzwolonych. W półr. letn. t. r. podjął wykłady na Wydziale Filozoficznym, najpierw jako extraneus, a od r. 1606 jako kolega mniejszy. Wyznaczony w r. 1609 przez uniwersytet na profesora gramatyki w świeżo zreformowanej Akad. Lubrańskiego, odmówił wyjazdu do Poznania z powodu – jak wyjaśniał – braku formalnego zatwierdzenia tej fundacji, czym prawdopodobnie zraził sobie władze uniwersyteckie, które w lecie 1609 r. odrzuciły jego prośbę o zezwolenie na wyjazd do Włoch w towarzystwie A. Opatowczyka. Pozostawszy w Krakowie, doczekał się H. w r. 1610 powołania do Kolegium Większego oraz wyboru na seniorat Bursy Ubogich, którą odrestaurował z sumy 200 złp. ofiarowanej w r. 1612 przez Tomasza Zamoyskiego. W rok później (w półr. letn.) został wybrany dziekanem Wydziału Filozoficznego, w wyniku czego popadł w ostry zatarg ze swym poprzednikiem na tym urzędzie, S. Bątkowskim. Już wówczas musiał zwrócić uwagę swymi zdolnościami, bowiem w półr. zim. 1612/3 r. uniwersytet wyznaczył go wraz z Janem Rybkowicem w skład komisji mającej zgromadzić materiały historyczne z dziejów Akademii, celem dostarczenia ich Abrahamowi Bzowskiemu, podejmującemu kontynuację „Roczników” Baroniusza. Dalszym wyróżnieniem w karierze uniwersyteckiej H-a było powołanie go 2 III 1616 r. na nowo fundowaną w r. 1615 przez bpa P. Tylickiego katedrę wymowy. Jako pierwszy «orator Tylicianus», w l. 1616–9 ogłosił drukiem inauguracyjną mowę pochwalną na cześć zmarłego fundatora (Kr. 1617), a w r. n. wydał panegiryk gratulacyjny na ingres bpa M. Szyszkowskiego. W obydwu tych mowach, jak i w późniejszym kazaniu na zaprowadzenie Bractwa Różańcowego, Thronus Salomonis (Kr. 1621), wykazał dobre opanowanie zasad retoryki łacińskiej przy nieco przesadnym stylu. W r. 1618 zrezygnował H. z katedry elokwencji i poświęciwszy się stanowi duchownemu, przeszedł na Wydział Teologiczny, gdzie w r. 1621 uzyskał bakalaureat teologii, a następnie kanonię Św. Floriana. W ostatnich latach życia poświęcił się działalności kaznodziejskiej i twórczości pisarskiej, której owocem było kilka tez teologicznych z zakresu biblistyki, dogmatyki i teologii moralnej, ogłoszonych w l. 1621–3. Zmarł H. w Krakowie 13 VI 1625 r.

Estreicher; Enc. Org.; – Barycz, Historia UJ; – Album stud. Univ. Crac., III 191; Pruszcz P. H., Forteca duchowna, Kr. 1662 s. 212–4; Starowolski Sz., Monumenta Sarmatarum, Cracoviae 1655; tenże, Scriptorum Polonicorum Hecatontas, Venetiis 1646 s. 199; Statuta nec non liber promotionum, 252, 259, 274; – Arch. UJ: rkp. nr 18 s. 431, 474–81, 483, 493, nr 120 s. 7, nr 196 s. 7; B. Jag.: rkp. nr 220, nr 226 IV.

Leszek Hajdukiewicz